Banorja e Xhenetit (epilepsia)
Ata ibnu Ebi Rebah ka thënë: Ibnu Abasi më ka thënë: “A dëshiron të të tregoj për një grua, e cila është prej banorëve të Xhenetit?” “Po”, – i thashë. Ai tha: “Njëherë kjo grua e zezë erdhi tek Profeti (a.s) dhe tha: Mua më kap epilepsia dhe si shkak i saj edhe zbulohem. Lute Allahun e Lartësuar për mua! Profeti (a.s) i tha: “Nëse bën durim, do të shpërblehesh me Xhenet. Por nëse dëshiron e lus Allahun e Lartësuar që të të shërojë”. Ajo tha: “Do të bëj durim, pastaj vazhdoi: Unë zbulohem, prandaj lute Allahun që të mos zbulohem”. Atëherë ai (a.s) u lut për të”.[1]Shpjegimi i hadithit:
Duke medituar në tekstin e këtij hadithi profetik, arrijmë të kuptojmë, se Profeti (a.s.) u flet njerëzve sipas mënyrës që ata kuptojnë. Ai (a.s) i kuron sëmundjet, duke diagnostikuar sëmundjen dhe ilaçin. Myslimanët e kanë mëse të nevojshme që të njohin sekretet e mjekësisë profetike për kurimin e sëmundjeve organike dhe sëmundjeve psikike. Megjithatë myslimani duhet të rendë pas shkaqeve, duke shkuar tek mjeku për t’u kuruar. Këtë fakt e miraton edhe Profeti (a.s) duke thënë: “O robërit e Allahut! Merrni mjekim, sepse Allahu i Lartësuar nuk ka zbritur sëmundje e të mos ketë zbritur për të ilaçin, përveç vdekjes dhe plakjes”.[2]
Ky hadith profetik na mëson që të jemi të durueshëm, të kemi besim të fortë, t’i mbështetemi Atij, i Cili ka në dorë çdo gjë, të marrim mjekim si dhe të mos biem në humnerën e pesimizmit dhe humbjes së shpresës.
Hadithi fillon me fjalët e Ibnu Abasit drejtuar Atasë: “A dëshiron të të tregoj për një grua, e cila është prej banorëve të Xhenetit? Njëherë kjo grua e zezë erdhi tek Profeti (a.s)” Ibnu Abasi dëshiron t’i tregojë Atasë për një grua që është prej banoreve të Xhenetit. Ataja duke dëgjuar fjalët e Ibnu Abasit dëshiron me çdo kusht që të dijë se kush është kjo grua dhe Ibnu Abasi ia shuan kërshërinë, duke ia treguar se kush ishte kjo grua. Kjo grua nuk ishte as e pasur, as me pozitë e as e shëndoshë fizikisht dhe mendërisht. Përkundrejt kësaj ajo ishte një grua zezake, që askujt nuk i bie ndërmend për të. Përveç kësaj ajo ishte e sëmurë me sëmundjen e rëndë të epilepsisë. Jo vetëm kaq, por në momentet e krizëz nervore pjesët e trupit i zbuloheshin. Realisht, sprova e saj ishte shumë e rëndë, sprovë mendore dhe sprova e zbulimit të trupit. Megjithëkëtë, ajo nuk bie pre e vesveseve të shejtanit, nuk e humbet shpresën dhe as dorëzohet ndaj sëmundjes vrastare, por rend pas shkaqeve, duke shkuar tek Profeti (a.s) dhe duke i treguar për gjendjen e saj të rëndë: “Mua më kap epilepsia dhe si shkak i saj edhe zbulohem”. Foljet arabe “Usrau” dhe “Etekeshef fu” vijnë në kohën e tashme, ç’ka do të thotë se sëmundja e epilepsisë dhe zbulimi i pjesëve të trupit ndodhte vazhdimisht. “Lute Allahun e Lartësuar për mua!” Lute Allahun që të më shërojë nga kjo sëmundje dhe të më ruajë nga zbulimi i pjesëve të turpshme. Profeti (a.s.) e kishte shumë të lehtë që t’i lutej Allahut për të, por ai (a.s) e la atë të lirë që të bënte zgjidhjen e saj mes dy alternativave: “Nëse bën durim, do të shpërblehesh me Xhenet. Por nëse dëshiron e lus Allahun e Lartësuar që të të shërojë”. Këto fjalë të Profetit (a.s) janë pjesë e kurës psikike, sepse kjo grua e dobët dhe e përbuzur ndihet e vlerësuar, ngaqë ka të drejtë që të zgjedhë alternativën e duhur. Me qetësinë më të madhe ajo thotë: “Do të bëj durim” Mirëpo sëmundja e saj ka dy faza: njëra është kriza nervore, ndaj të cilës ajo do të bënte durim për të fituar Xhenetin, ndërsa faza e dytë kishte të bënte me zbulimin e pjesëve të turpshme përpara njerëzve. Nëse ndaj të parës ajo mund të bënte durim, ndaj të dytës ajo nuk kishte se çfarë të bënte, sepse çdo gjë ndodhte pa vetëdijen e saj, prandaj për këtë arsye ajo i kthehet problemit nga fillimi, duke i kërkuar Profetit (a.s.) që ta luste Allahun, që ajo të paktën mos të zbulonte pjesët e turpshme. Këtu Profeti (a.s) nuk i jep ndonjë alternativë që ajo duhet të zgjedhë, por e lut Allahun që ajo të mos zbulojë pjesët e turpshme. Atëherë Allahu me mëshirën e Tij të pakufishme i përgjigjet lutjes së Profetit (a.s).
Disa njohuri rreth sëmundjes së epilepsisë:
[Epilepsia është një sëmundje me së paku dy sulme epileptike (sulme me ngërçe), të cilat shkaktohen pa ndonjë arsye, e cila mund të parashikohet. Një sulm epileptik shkaktohet si pasojë e shkarkimeve të qelizave nervore të trurit, gjë që ndikon tek sjelljet apo gjendjet shpirtërore stereotipike. Kjo sëmundje ka ndikim të madh në jetën e përditshme të të sëmurit dhe kjo gjë duhet të merret parasysh gjatë mjekimit të tij.
Në mënyrë shumë të thjeshtëzuar epilepsia mund të ndahet në dy forma: Epilepsia e pjesshme dhe e përgjithshme].[3]
Epilepsi është termi që identifikon një person, që ka kriza të shpeshta. Zakonisht me epilepsi diagnostifikohen pacientët, që kanë patur më shumë se një krizë. Në disa raste të indetifikuara, burimi i krizave epileptike është dëmtimi i trurit në forma të ndryshme. Megjithatë për shumë veta, shkaqet e saj janë të panjohura.
Krizat ndodhin, atëherë kur tufë impulsesh elektrike nga truri tejkalojnë limitet e tyre. Ato përhapen në zonat fqinje dhe krijojnë një stuhi të pakontrollueshme impulsesh elektrike. Këro impulse transmetohen tek muskujt dhe krijojnë dridhje apo kontraktime të pakontrollueshme. Krizat mund të ndodhin në çdo orë të ditës apo natës. Kryesisht më të prekur janë fëmijët, por edhe të rriturit.
Rregulla dhe dispozita fetare:
Epilepsia për shkak të xhindëve:
Sëmundja e epilepsisë ndodh për dy shkaqe:
Shkaku i parë: Epilepsia që vjen si shkak i tkurrjes së sistemit nervor, e cila është sëmundje organike që mund të shërohet nga mjekët nëpërmjet ilaçeve.
Shkaku i dytë: Për shkak të shejtanëve dhe xhindeve që hyjnë në trupin e njeriut. Kjo lloj epilepsie shërohet nëpërmjet këndimit të Kuranit.
Në lidhje me shkakun e parë, juristët islamë ndajnë të njëjtin mendim, ndërsa në lidhje me shkakun e dytë, ata nuk ndajnë të njëjtin mendim. Pjesa më e madhe e juristëve e pohojnë faktin, se epilepsia ndodh për shkak të shejtanëve dhe xhindeve që hyjnë në trupin e njeriut, ndërsa një grup tjetër i juristëve e mohojnë një fakt të tillë. Më poshtë po përmend argumentet e secilit grup:
Argumentet e atyre që e pohojnë faktin se epilepsia ndodh për shkak të shejtanëve dhe xhindeve:
1 – Ajeti kuranor në suren El Bekare: “Ata që marrin fajde do të ringjallen si ai që djalli e ka çmendur me prekjen e vet.”[4] Imam Ibnu Kethiri duke komentuar këtë ajet kuranor, thotë: “Në Ditën e Gjykimit ata do të çohen nga varret e tyre tamam siç çohet ai, të cilin e ka kapur kriza e epilepsisë nga prekja e shejtanit”. [5]
2 – Fjala e Profetit (a.s.): “Me të vërtetë, shejtani e përshkon njeriun si gjaku.”[6]
3 – Othman ibnu ebu el As thotë: “Njëherë gjatë faljes së namazit mu shfaq diçka, saqë nuk isha në gjendje të kuptoja se çfarë po falja. U nisa për tek Profeti (a.s.), i cili kur më pa më tha: “O Ebu As për çfarë ke ardhur?” O i Dërguar i Allahut! Më është shfaqur diçka gjatë faljes së namazit, saqë nuk arrij të kuptoj se çfarë po fal”. Profeti (a.s) më tha: “Ai është shejtani”. Pastaj vijoi: “Afrohu”! Unë u afrova dhe u ula. Ai (a.s.) më goditi me dorë në gjoks, më pështyu (por jo duke nxjerrë pështymë) dhe tha: Dil o armik i Allahut! Ai veproi tre herë kështu dhe pastaj më tha: “Shko në punën tënde”! Betohem se ajo gjë nuk më ndodhi më.”[7]
4 – Hadithi i gruas së zezë që shkon tek Profeti (a.s). Ibnu Haxheri sqaron, se epilepsia e gruas së zezë ishte për shkak të xhindit dhe jo sëmundjes organike.
5 – Hadithi që transmeton imam Ahmedi në musnedin e tij, se Profeti (a.s.) në një prej udhëtimeve të tij kaloi pranë një gruaje, që kishte me vete fëmijën e saj të prekur nga epilepsia. Ajo erdhi tek Profeti (a.s) dhe ai iu drejtua xhindit me fjalë, pastaj xhindi doli. Nëna e fëmijës i dha Profetit (a.s) një dhuratë për këtë gjë.”[8]
6 – Fjalët e xhindit që dalin nga goja e të sëmurit, zëri i tij i ndryshëm nga zëri i të sëmurit janë një dëshmi e pakundërshtueshme, për të cilën kanë dëshmuar shumë dijetarë, si imam Ahmedi, Ibnu Tejmije, Ibnu Kajm El Xheuzije e shumë të tjerë.
Argumentet e atyre që e mohojnë faktin se eplilepsia ndodh për shkak të shejtanëve dhe xhindëve:
1 – Ajeti kuranor: “Dhe kur të marrë fund puna, djalli do të thotë: ..Unë nuk kam pasur kurrfarë pushteti mbi ju. Unë thjesht ju thirra e ju m’u përgjigjët.”[9] Ky ajet është mjaft i qartë, për të treguar se shejtani nuk ka forcë e as pushtet që t’i bëjë njeriut ndonjë të keqe duke i shkaktuar epilepsinë, ta vrasë..etj. E vetmja gjë që mund të bëjë shejtani, janë cytjet dhe tundimet.
2 – Në të vërtetë, është njeriu ai cili mund t’i nënshtrojë xhindet, ashtu si i kishte nënshtruar Profeti Sulejman (a.s) xhindet.
3 – Ajeti i fajdes nuk mund të interpretohet, se prekja ka të bëjë me epilepsinë për shkak të xhindëve, sepse kuptimi i prekjes në ajetin e kamatës është i njëjtë me atë që ceket në rastin e profetit Ejub (a.s), i cili iu lut Allahut: “Kujtoje robin Tonë Ejubin, kur iu lut Zotit të vet: Me të vërtetë, më ka prekur djalli me mundim dhe vuajtje!”[10] Sëmundja e gjatë e lodhi dhe mundoi shumë Ejubin (a.s). Shejtani filloi t`i bëjë vesvese, duke i thënë se Zoti ishte zemëruar me të, e kishte braktisur dhe se do e kalonte gjithë jetën i sëmurë. Këto vesvese dhe cytje e lodhën shpirtërisht Ejubin a.s
4 - Arabët ia atribuonin shejtanit prekjen, në kuptimin e vesveseve dhe cytjeve dhe jo në kuptimin se mund t'i pushtojë, të hyjë në trupat e tyre, t`i kontrollojë, të flasë me gojën e tyre; unë jam filan xhind.
5 – Të folurit e xhindeve në gojën e të sëmurëve janë iluzione dhe bestytni të kota.
6 – Hadithi i gruas së zezë është argument, se ajo grua ishte e sëmurë me skizofreni dhe jo e sëmurë nga xhindët, sepse nuk është e logjikshme, që Profeti (a.s) ta lërë gruan që të vuajë duke mos bërë asgjë.
7 – Hadithi që Profeti (a.s) iu drejtua xhindit që ishte brenda trupit të fëmijës “Dil, o armiku i Allahut” është hadith i dobët.
Vlerësimi më i saktë: Nuk jam i aftë që të bëj vlerësimin më të saktë, sepse nuk e gëzoj këtë post dhe as kam kompetencat e duhura që ta bëj një gjë të tillë, por megjithatë besoj se mund të bëj një zgjedhje dhe pse jo të vendos edhe pikat mbi “i”, ashtu siç thuhet në një shprehje popullore.
Po të vëresh me kujdes, pa dashur që të bësh entuziastin e secilës prej palëve, që të dyja palët kanë argumente të forta në lidhje me pohimin apo mohimin e kësaj çështje. Megjithatë unë për vete do të zgjidhja mendimin e atyre dijetarëve, të cilët pohojnë se epilepsia ndodh edhe për shkak të xhindeve, pasi unë për vete mendoj, se argumenti më i fortë është realiteti me të cilin përballemi, ku ka me mijëra raste të sëmurëve me xhinde, të cilët shërohen nëpërmjet leximit të Kuranit. Pavërësisht përzgjedhjes që unë bëra, dëshiroj që të them nja dy gjëra, për të këshilluar veten në rradhë të parë dhe pastaj të gjithë myslimanët:
1 – Për një gjë duhet të jemi të sigurtë: argumentet që përdor secila prej palëve nuk janë argumente plotësisht të qarta e të prera. Argumentet që përdor secila prej palëve lënë shteg edhe për të kundërtën. Duke qenë kështu, atëherë çdo studiuesi i del për detyrë të bëjë vlerësimin e saktë, duke përdorur argumentet që i duken më të forta. Por asnjëra palë nuk ka të drejtë që të mohojë palën tjetër, sepse kjo është një çëshjte e diskutueshme.
2 – Diagnostikimi i saktë i personit që është i sëmurë me epilepsi. Jo çdokush që është i sëmurë me epilepsi, domosdoshmërisht është i sëmurë me xhinde. Diagnostikimi jo i saktë do të ishte gabim, sepse ka jo pak raste, kur njerëz krejtësisht normalë janë bërë me fiksime, duke kujtuar se janë të sëmurë me xhinde.
3 – Mosteprimi në kurimin e kësaj sëmundje, ku çdo pacienti që është i sëmurë me epilepsi, i thuhet se ai është i sëmurë me xhinde, ose pacienti goditet aq fort, derisa edhe dëmtohet, apo ndonjëherë i lexohet aq shumë Kuran, saqë i sëmuri lodhet fizikisht.
4 – Jo çdokush që di disa ajete kuranore, duhet të marrë përsipër që të shërojë (duke qenë ai shkaku) të sëmurët me xhinde. Nuk them që unë e ndaloj leximin e Kuranit për të sëmurin, por unë nuk jam dakord me faktin, se shumë njerëz marrin përsipër gjëra, të cilat nuk janë kompetencë e tyre, por shërimi i të sëmurëve me xhinde është kompetencë e atyre që kanë më tepër dije, më tepër përvojë e eksperiencë, duke mos harruar edhe devotshmërinë e atij që bëhet shkak për të shëruar.
5 – Është e vërtetë që nëpërmjet shërimit të të sëmurëve me xhinde, ne kontribojmë dhe shërojmë një plagë të shoqërisë, por ne nuk duhet që gjithë vëmendjen tonë t’ia kushtojmë kësaj kategorie, sepse unë mendoj se shërimi i të sëmurëve me xhinde është farz kifaje, që do të thotë se nëse me këtë punë merret dikush që është specialist për këtë gjë, atëherë përgjegjësia e të tjerëve bie.
Mësimet e nxjerra nga hadithi:
1 – Banorët e Xhenetit.
2 – Shpërblimi i durimtarëve.
3 – Vlera e mbulimit të pjesëve të turpshme.
4 – Kurimi dhe mbështjetja tek Allahu.
5 – Dëshira për të fituar premtimin e Allahut.
6 – Ndihma dhe gjetja e zgjidhjes për nevojtarët.
1 – Banorët e Xhenetit:
Dijetari i shquar Muhamed ibnu Uthejmin (Allahu e mëshiroftë) duke komentuar këtë hadith thotë: [Banorët e Xhenetit janë dy lloje: në llojin e parë bëjnë pjesë ata banorë, që dëshmojmë se janë banorë të Xhenetit në sajë të cilësive dhe karekteristikave të tyre, ndërsa në llojin tjetër bëjnë pjesë ata banorë, që dëshmojmë me emra se janë banorë të Xhenetit.
Lloji i parë: Për shkak të cilësive dhe karakteristikave, dëshmojmë se është në Xhenet çdo besimtar që e ka frikë Allahun. Allahu i Lartësuar thotë: “Që është përgatitur për të devotshmit.”[11] Kurse në një ajet tjetër thotë: “Pa dyshim, ata që besojnë dhe punojnë vepra të mira – pikërisht ata janë krijesat më të mira. shpërblimi i tyre është te Zoti i tyre: kopshtet e Adnit, nëpër të cilat rrjedhin lumenj ku do të banojnë përherë.”[12] Kështu pra, ne dëshmojmë për çdo besimtar të devotshëm që vepron punë të mira, se ai është prej banorëve të Xhenetit. Nuk mund të themi që filani është prej banorëve të Xhenetit, sepse ne nuk e dimë se di do të jetë përfundimi i tij dhe nuk e dimë së ajo që ai fsheh në brendësi është e njëjtë me atë që ai e shfaq haptazi. Prandaj ne nuk mund të dëshmojmë për të, duke e veçuar me emër. Nëse dikush vdes, dëshmojmë për të se është njeri i mirë, duke thënë: shpresojmë që të jetë prej banorëve të Xhenetit, mirëpo nuk dëshmojmë se ai është prej banorëve të Xhenetit.
Lloji i dytë: Dëshmojmë se janë prej banorëve të Xhenetit me emra, sepse Profeti (a.s.) ka dëshmuar për ta, si p.sh. dhjetë të përgëzuarit me Xhenet që janë: Ebu Bekri, Omeri, Othmani, Aliu, Seid ibnu Zubejr, Sa’d ibnu ebu Uekas, Abdurrahman ibnu Auf, Talha ibnu Ubejdulla, Ebu Ubejde Amir ibnul Xherah dhe Zubejr ibnul Auam (Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë ata). Po ashtu Profeti (a.s) ka dëshmuar për Thabit ibnu Kajs ibnu Shemasin, Sa’d ibnu Muadhin, Abdulla ibnu Selamin, Bilal ibnu ebi Rebahin dhe të tjerë (Allahu qoftë i kënaqur me ta). Për këta dëshmojmë, se janë prej banorëve të Xhenetit: dëshmojmë se Ebu Bekri, Omeri, Othmani dhe Aliu janë në Xhenet.
Prej banorëve të Xhenetit është edhe kjo grua, për të cilën Ibnu Abasi e njofton nxënësin e tij Ata ibnu ebu Rebahun: “A dëshiron të të tregoj për një grua që është prej banorëve të Xhenetit? Njëherë kjo grua e zezë...”
2 – Shpërblimi i durimtarëve:
Nëse njerëzit do ta dinin dhe ta kuptonin shpërblimin e madh të atij që bën durim, atëherë vështirësitë dhe fatkeqësitë do t’i përballonin shumë lehtë. Ky hadith profetik flet për një grua të zezë, e cila vuante nga epilepsia. Ajo shkoi tek Profeti (a.s), që ai të lutej për të. Profeti (a.s) i dha asaj dy alternativa, prandaj asaj i duhet të bëjë zgjedhjen ndërmjet shërimit të përkohshëm dhe lumturisë së përhershme. Ajo zgjodhi të bëjë durim, sepse përfundimi i tij është shumë herë më i mirë dhe u mjaftua me faktin, që gjatë momenteve të krizës të mos i zbuloheshin pjesët e turpshme. Në këtë hadith, Profeti (a.s) shprehet shumë qartë: “Nëse bën durim, do të shpërblehesh me Xhenet”.
Të nderuar lexues! Mos mendoni aspak se kjo grua e zezë e ka pasur të lehtë jetën, pas takimit me Profetin (a.s) e deri në vdekje. Kush e di se sa herë atë e kanë kapluar krizat e sëmundjes. Kush e di se sa herë ka humbur ndenjat, ka patur lëvizje të pakontrulluara, i ka dalë shkumë nga goja, i ka ikur gjuha e i janë dridhur gjymtyrët. Por fakti se Profeti (a.s) dëshmoi, se ajo është prej banorëve të Xhenetit, i jepte asaj më tepër kurajë që ta përballojë sëmundjen dhe të bëjë durim.
Në Kuranin Famëlartë ka shumë ajete që tregojnë se shpërblimi i durimtarëve është vetëm Xheneti. Allahu i Lartësuar thotë: “Unë i kam shpërblyer ata sot për durimin e tyre e ata, me të vërtetë janë të shpëtuar.”[13] “Dhe, për durimin e tyre, Ai do t’i shpërblejë me Xhenet dhe petka të mëndafshta.”[14] Këto janë disa ajete kuranore, të cilat sqarojnë përfundimin e mirë të durimtarëve në botën tjetër, të cilët hyjnë në Xhenet dhe fitojnë shpërblime të pallogaritshme, ashtu siç thotë Allahu i Lartësuar: “Vetëm ata që janë të durueshëm, do të shpërblehen pa masë”.[15]
Ali ibnu ebu Talib ka thënë: “Çdo adhuruesi i vendoset peshoja dhe i peshohen punët, përveç durimtarëve”.[16] Ndërsa Ibnul Xheuzi thotë: “Durimtarëve u jepet shpërblim, sepse ata duruan për hir të Allahut të Lartësuar; pa masë: aq shumë saqë nuk mund të llogaritet dhe jo në varësi të punëve të mira që kanë kryer”.[17]
3 – Vlera e mbulimit të pjesëve të turpshme:
Mbulimi i pjesëve të turpshme është prej domosdosmërisë së besimit dhe është tregues i mirë i moralit të turpit tek gratë. Në këtë hadith profetik, lexojmë se gruaja e zezë kërkon prej Profetit (a.s), që ai të bëjë dua për të, që ajo të mos zbulojë pjesët e turpshme gjatë momenteve të krizës.
Allahu i Lartësuar i ka obliguar gratë e besimtarëve që të mbulojnë pjesët e turpshme: “O Profet, thuaju grave dhe vajzave të tua, si dhe grave të besimtarëve, që të lëshojnë mbulesën e tyre të kokës përreth trupit. Kjo është mënyra më e përshtatshme që ato të njihen e të mos ngacmohen nga të tjerët. Me të vërtetë, Allahu është Falës dhe Mëshirëplotë.”[18]
Aid El Karni, duke folur për hixhabin e gruas besimtare, citon: “Mburoja e femrës është hixhabi, të cilin e ka përcaktuar Allahu dhe Profeti (a.s). Kjo është një vlerë dhe virtyt, që nuk e posedon asnjë shoqëri tjetër përveç shoqërisë myslimane. Madje disa njerëz, kur kanë parë dobitë e saj, kanë filluar të propagandojnë që ajo të praktikohet në mjediset e tyre.
P.sh. në Francë, disa franceze kanë propaganduar për hixhabin, sepse populli po shkon drejt shkatërrimit dhe po bie në humnerë. Nderi është nëpërkëmbur, gruaja nuk gëzon asnjë pozitë dhe të këqinjtë kanë kaluar çdo kufi. Prandaj puna ka arritur deri aty, saqë njeriu nuk gjen një vend të qetë për të jetuar. Nëse gruaja nuk mbulohet, atëherë ajo konsiderohet fitne për meshkujt”.[19] Ndërsa në një vend tjetër ai reciton vargjet e mëposhtme:
Vajzë myslimane, vajzë e mbulesës
Ti je në vatanin e Esmës dhe Rebabes
Ti je ajo të cilës Allahu ia ruan nderin
Ndaj sulmeve të gjarpërinjve dhe ujqërve
Mbroje fytyrën tënde nga zjarri i Xhehenemit
Dhe në kohën e degjenerimit, ti vish rrobat[20]
4 - Kurimi dhe mbështetja tek Allahu:
Tek ky hadith vërejmë, se gruaja e zezë shkon tek Profeti (a.s) për tu kuruar e për të gjetur derman. Pasi Profeti i jep dy alternativa, ajo zgjedh alternativën që më mirë të durojë. Këtu lind një pyetje: A është më mirë për njeriun që të marrë mjekim, apo është më mirë për të që të durojë ndaj sëmundjes e t’i mbështetet Allahut?
Në përgjithësi, marrja e mjekimeve është e lejuar, sepse njëherë disa arabë shkuan tek Profeti (a.s) dhe e pyetën: “O i Dërguar i Allahut? A të mjekohemi? “Po – tha ai. O robërit e Allahut, mjekohuni sepse për çdo sëmundje Allahu ka zbritur shërimin apo kurën, përveç një sëmundjeje”. Cila është ajo, o i Dërguar i Allahut – pyetën ata? “Pleqëria” – u përgjigj ai.”[21] “Njerëz të tillë do të shpërblehen me Xhenet të lartë për durimin e tyre dhe do të mirëpriten e do të gjejnë paqe”.[22]
Pra e kemi për detyrë, që të marrim mjekim e të shërohemi, sepse duke u kuruar ne shpëtojmë veten tonë nga rreziku i sëmundjes. Kurimi nuk e dëmton aspak faktin, që njeriu i mbështet vetëm Allahut, sepse kur besimtari e përdor kurën, është i bindur plotësisht, se shërimi është në Dorën e Allahut, sepse Shëruesi i vërtetë është vetëm Allahu. Allahu i Lartësuar thotë në Kuran: “E nëse unë sëmurem, Ai më shëron.”[23]
Në fakt, nuk janë ilaçet ato që bëjnë dobi, por dobia vjen nëpërmjet asaj që Allahu ka përcaktuar në përdorimin e tyre. Argumenti më i fortë për këtë janë ato raste, ku ilaçet jo vetëm që nuk kanë qenë kuruese, por pëkundrazi e kanë përkeqësuar sëmundjen akoma më keq. Pra e ritheksojmë edhe njëherë, se Ai i cili shëron është vetëm Allahu i Lartësuar, ndërsa ilaçet nuk janë gjë tjetër, vetëm se sebepi dhe shkaku.
Është e vërtetë se disa prej të parëve tanë nuk kanë marrë mjekime, por i janë mbështetur plotësisht Allahut. Mirëpo kjo nuk do të thotë që veprimi i tyre është argument për ne, sepse shembulli dhe modeli ynë është Profeti (a.s.). Ai (a.s) megjithëse ishte i mbështetur plotësisht tek Allahu, rendte edhe pas shkaqeve. P.sh. në luftën e Hendekut, Profeti (a.s) jo vetëm që iu mbështet Allahut, por në të njëjtën kohë i ndihmoi shokët në hapjen e hendekut. Nëse ishte i uritur, hante ushqim, nëse kishte etje, e shuante etjen duke pirë ujë..etj. Pra, vetë Profeti (a.s) rendte pas shkaqeve, megjithëse i ishte mbështetur plotësisht Allahut të Lartësuar. Po kështu edhe besimtari shkon tek mjeku, i merr për bazë këshillat e tij dhe mjekohet, duke qenë plotësisht i mbështetur tek Allahu.
Profeti (a.s) na ka mësuar, që shërimin ta kërkojmë nëpërmjet ilaçeve, barnave dhe bimëve, por në të njëjtën kohë edhe nëpërmjet lutjeve dhe rukjes. Lutja është ilaçi më i mirë, sidomos kur besimtari këmbëngul, sepse Allahu i Lartësuar e do atë njeri që këmbëngul, duke u lutur vazhdimisht Atë. Lutja është arma më e fortë e besimtarit, sepse ajo e kthen mbrapsht edhe përcaktimin. Prandaj, lutja është një prej atyre shkaqeve, që Allahu ia lehtëson sëmundjen robit të Tij.
Në të vërtetë, që njeriu t’i mbështetet Allahut, duhet që të plotësojë dy kushte:
Kushti i parë: T’i mbështet vetëm Atij.
Kushti i dytë: Të rendë pas shkaqeve. Nuk është e logjikshme që njeriu të thotë: Unë i jam mbështetur Allahut, ndërkohë që ai as ha, as pi, as martohet..etj. Një mendim i tillë është krejtësisht i gabuar, sepse që njeriu t’i mbështetet Allahut, duhet që patjetër të rendë pas shkaqeve. Pikërisht këtë fakt e vërteton edhe Profeti (a.s.) i cili thotë: “Nëse me të vërtetë ju do të mbështeteshit plotësisht tek Allahu, atëherë Ai do t’ju furnizonte ashtu siç furnizon zogjtë, të cilët dalin në mëngjes të uritur dhe në darkë kthehen të ngopur.”[24] Nëse njeriu i sëmurë merr ilaçe që të shërohet, është më mirë për të, sepse duke qenë i shëndoshë, e ka më të lehtë që të kryejë më shumë adhurime dhe punë të mira.
5 – Dëshira e madhe për të fituar premtimin e Allahut:
Kjo vërehet shumë qartë tek veprimi i gruas së zezë, e cila preferon më mirë të durojë sesa të shërohet. Mirëpo kompesimi i durimit është shumë i madh, është Xheneti i Amshueshëm, të cilin Allahu i Lartësuar ia ka premtuar besimtarëve të devotshëm. Prandaj, besimtari mysliman vazhdimisht duhet të kërkojë atë që është më e mirë dhe më e përhershme tek Allahu. Allahu i Lartësuar thotë: “Gjithçka që keni ju, është kalimtare, ndërsa ajo që ndodhet tek Allahu është e përhershme. Vërtet, Ne do t’i shpërblejmë ata që kanë duruar sipas veprave të mira që kanë bërë.”[25] Ndërsa në një ajet tjetër i Lartësuari thotë: “Por ju, përkundrazi, më shumë po e parapëlqeni jetën e kësaj bote, ndonëse jeta tjetër është më e mirë dhe më e amshuar.”[26] Kjo do të thotë, se shpërblimi i Allahut në botën tjetër është më i mirë sesa shpërlimi në këtë botë dhe ai shpërblim do të jetë i përhershëm. Jeta në këtë botë ka vlerë të ulët dhe është kalimtare, ndërsa jeta në botën tjetër ka vlerë të madhe dhe është e përhershme. Kështu që, si është e mundur që njeriu, i cili arsyeton, t’i japë përparsi kalimtares përpara të përhershmes, t’i kushtojë më tepër rëndësi asaj që është e përkoshme dhe të lërë pas krahëve botën tjetër të amshueshme?!
6 – Ndihma dhe gjetja e zgjidhjes për nevojtarët:
Gruaja e zezë shkon tek Profeti (a.s) për t’i kërkuar ndihmë atij dhe ai (a.s) tregohet i gatshëm për ta ndihmuar atë. Ai (a.s) është i gatshëm që t’i lutet Allahut që ajo të shërohet, por në mënyrë indirekte e fton atë që të bëjë durim. Pasi ajo zgjedh durimin, Profeti (a.s) me pa më të voglin hezitim i lutet Allahut që ajo të mos zbulohet. Në të vërtetë, ky ka qenë Profeti (a.s). Ai gjithmonë ishte i gatshëm për të ndihmuar nevojtarët. Ja se si e përshkruan Allahu i Lartësuar Profetin (a.s) në Kuranin Famëlartë: “Tashmë ju ka ardhur një i Dërguar nga gjiri juaj. Atij i vjen rëndë për gjynahet që bëni ju, jua dëshiron të mirën me gjithë zemër që ju të shkoni rrugës së drejtë dhe është i butë e i mëshirshëm me besimtarët.”[27]
Prandaj, besimtari duke marrë për model të Dërguarin e Allahut, duhet të jetë gjithmonë i gatshëm që t’u vijë në ndihmë njerëzve, sidomos në shoqërinë tonë shqiptare, ku njerëzit janë larguar shumë nga njëri-tjetri dhe ndjenja e humanizmit ka humbur. Më kujtohet njëherë, përpara 15 –të vjetësh afërsisht, ishim një grup shokësh studentë që po ktheheshim nga shkolla për në shtëpi. Në Stamboll hipëm në një autobuz, ku kryesisht pjesa më e madhe e pasagjerëve ishin tregtarë. Kur mbërritëm në doganën e Turqisë, autoritet e doganës konstatuan se një fëmijë 11-të vjeçar e kishte shkelur vizën, prandaj nëse ai dëshironte që të kalonte, i duhej që të paguante një gjobë prej 150 dollarësh. Mirëpo ky fëmijë nuk e kishte këtë shumë. Shoferi i autobuzit për t’i ardhur në ndihmë këtij djaloshi u tha pasagjerëve të autobuzit, që çdonjëri (me dëshirë) të nxirrte 5 –së dollarë për t’i mbledhur që të paguanim gjobën, në mënyrë që fëmija mos të ngelte në mes të katër rrugëve. Disa dhanë dhe disa nuk dhanë, por më e habitshmja është, se asnjë prej tregtarëve nuk denjoi që ta fuste dorën në xhep për të nxjerrë shumën e vogël të dollarëve, ndërsa ne studentët paguam. Këtë ngjarje nuk e tregoj për të treguar se çfarë kemi bërë ne, sepse shpërblimin e veprës së mirë e jep Allahu në varësi të nijetit të mirë, por ajo që dëshiroja të tregoja është fakti, se për fat të keq shoqëria jonë është shumë egoiste dhe sistemi kapitalist ka bërë që pak nga pak, sidomos në qytet, ndjenja e humanizmit, ndihma dhe rendja për të zgjidhur hallet e të tjerëve të humbasë gradualisht. E kush më mirë se myslimanët mund t’i vijë në ndihmë pjestarëve të shoqërisë?!
Argumentet dhe dobitë e hadithit:
1 - Njeriu më i mirë tek Allahu është ai, i cili është më i devotshëm.
2 – Hadithi është dëshmi e qartë, se kjo grua e zezë është prej banorëve të Xhenetit.
3 - Vlera e e madhe e kësaj gruaje të zezë tek Allahu i Lartësuar, e cila jeton në dynja, duke e ditur që është prej banorëve të Xhenetit.
4 - Epilepsia është një sëmundje shumë e rëndë
5 - Lejohet që njeriu të kërkojë nga dikush që ai të lutet për të.
6 – Një armë e fortë për kurimin e sëmundjeve është edhe lutja.
7 – Lejohet që njeriu të mos marrë ilaçe për t’u kuruar, me kusht që moskurimi të mos shpjerë në vdekje.
8 - Xheneti është kompesimi i durimtarëve, të cilët besojnë tek Allahu.
9 - Vlera e ulët e dynjasë në sytë e besimtarëve
10 - Mbulimi i pjesëve të turpshme.
11 – Është më mirë për njeriun, që jetë i vendosur sesa të marrë lehtësimin, gjithmonë nëse e përballon vështirësinë.
12 – Myslimani duhet t’u vijë në ndihmë nevojtarëve, sidomos kur ata e kërkojnë një gjë të tillë.
Epilog:
Në përfundim të këtij hadithi po japim disa këshilla të vlefshme, sesi duhet të veprojmë me njeriun e sëmurë nga epilepsia në momentet e krizës:
1 - Largo nga i sëmuri gjithçka, me të cilën mund të dëmtojë veten.
2 - Vendos diçka në gojën e të sëmurit, si p.sh. një copë dru ose një copë rrobë të palosur e të madhe që të mos e përcjellë.
3 - Zbërthe dhe zgjidh çdo lloj pulle apo rripi që gjendet rreth fytit, gjoksit dhe barkut të tij, me qëllim që të marrë frymë më lirshëm.
4 - Fshija jargët dhe shkumën, që të mos i shkojë në kanalet e frymëmarrjes dhe t’i vështirësojnë frymëmarrjen.
5 - Lëre të flejë dhe mos lejo askënd që ta zgjojë.
6 - Të afërmit e tij nuk duhet të mungojnë për asnjë çast, pra nuk duhet ta lënë vetëm.
7 - Mos ia hap gojën me forcë, por prit sa ta lirojë vetë atë.
8 - Mos i fut duart apo gishtat në gojën e tij, që të mos i kafshojë.
9 - Mos fut asnjë lloj lëngu në gojën e tij dhe as mos e lëviz atë gjatë krizës epileptike.
Këto ishin kurat e këshillluara për të sëmurin me epilepsi, por shërimi është në dorë të Allahut, ndërsa ilaçet bëjnë efekt vetëm me lejen e Tij. Prandaj siç e thamë edhe më sipër, i sëmuri duhet të pajiset me vullnet të fortë dhe mbështetje të fortë e të vërtetë tek Allahu i Madhëruar, në mënyrë që Allahu ta shërojë atë me shërim të plotë, pas të cilit nuk mbetet më asnjë sëmundje.
Nuk ka ndonjë ndalim nga përdorimi i të dyja kurave së bashku, asaj kimike dhe asaj me bimë mjekësore, megjithëse këto të dytat janë pa efekte anësore. Po kështu, kura me lexim Kurani dhe lutje pejgamberike vlen për të dyja llojet e epilepsisë: asaj që shkaktohet nga shpitrat e këqinj dhe asaj që shkaktohet nga çrregullime fiziologjike. Së fundi, suksesi është vetëm në dorën e Allahut. [28]
[1] Transmeton imam Buhariu, nr: 5652 dhe imam Muslimi, nr: 2576.
[2] Transmeton imam Ahmedi, nr: 18455. Hadithi është i saktë.
[3] Marrë nga sq.wikipedia.org/wiki/Epilepsia
[4] Sure El Bekare: 275.
[5] Tefsiri i Ibnu Kethirit, fq: 2/483-484.
[6] Transmeton imam Muslimi, nr: 2174
[7] Transmeton imam Ibnu Maxheh. Albani e ka vlerësuar këtë hadith si të saktë.
[8] Transmeton imam Ahmedi. Imam Albani e ka vlerësuar këtë hadith si të saktë.
[9] Sure Ibrahim: 22.
[10] Sure Sad: 41.
[11] Sure Ali Imran: 133.
[12] Sure El Bejine: 7-8.
[13] Sure El Mu’minun: 111.
[14] Sure El Insan: 12.
[15] Sure Ez Zumer: 10.
[16] Marrë nga libri “Mealimut Tenzil” i El Begauit, fq: 7/111.
[17] Marrë nga libri “Zadul Mesir fi ilmit tefsir” i Ibnul Xheuzit, fq: 7/168.
[18] Sure El Ah’zab: 59.
[19] Marrë nga libri “Shtëpia e ndërtuar në bazë të devotshmërisë” fq: 107.
[20] Marrë nga libri “Shtëpia e ndërtuar mbi bazë të devotshmërisë” fq: 103.
[21] Transmeton imam Et Tirmidhi, nr: 2038. Hadithi është Hasen Sahih.
[22] Sure El Furkan: 75.
[23] Sure Esh shuara: 80.
[24] Transmeton imam Et Tirmidhi, nr: 2344. Hadithi është i saktë.
[25] Sure En Nahl: 96.
[26] Sure El A-la: 16-17.
[27] Sure Et Teube: 128.
[28] Marrë .mjekesiabimorearabe.com/semundje/epilepsia.php