Lapsi dhe goma

Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit!

Një gomë e vogël e fillon bisedën duke i dhënë selam (përshëndetur) një lapsi të bukur.

Goma: miku im si jeni?

Lapsi: nuk jam miku juaj!

Goma: përse?

Lapsi: sepse unë të urrejë.

Goma: përse më urren?

Lapsi: sepse atë që unë e shkruaj ti e fshinë, e shlyen.

Goma: unë i shlyej vetëm gabimet.

Lapsi: atëherë ti çfarë pune ke?

Goma: unë jam gomë dhe kjo është puna ime.

Lapsi: kjo nuk është punë.

Goma: puna ime është e dobishme, po ashtu sikur puna juaj.

Lapsi: gabon shumë dhe je e mashtruar.

Goma: pse?

Lapsi: sepse ai i cili shkruan është më i mirë se ai që shlyen.

Goma: (shprehet) shlyerja e gabimit është sikur ta shkruash të saktën.

Lapsi: (heshti për pak çaste, ngriti kokën dhe tha) e tha të vërtetën miku im.

Goma: ende më urren?

Lapsi: jo, më nuk urrej atë që i shlyen gabimet.

Goma: vërtetë unë nuk e shlyej të vërtetën dhe të saktën.

Lapsi: (i thotë gomës) unë të shoh që ti çdo ditë zvogëlohesh?

Goma: sepse unë sakrifikoj një pjesë të vetes sime sa herë që shlyej një gabim.

Lapsi: (i pikëlluar thotë) po gjithashtu edhe unë po zvogëlohem!

Goma: (e ngushëllon) ne nuk kemi mundësi ti bëjmë dobi të tjerëve nëse nuk sakrifikojmë.

Lapsi: (i gëzuar shprehet) sa i madh që je dhe sa fjalë të bukura ke thënë!

Lapsi dhe goma që të dy u gëzuan dhe jetuan si dy miq të vërtetë, të pandashëm.

Të nderuar!

Pse nuk i themi “faleminderit”, Allahu të shpërbleftë atij i cili na përmirëson gabimet dhe na udhëzon në rrugë të mbarë?!