Do të më gjesh gjithmonë atje, pranë teje

Në vitin 1989, Armenia u godit nga një tërmet i fuqishëm i cili rrafshoi gjithçka. Ishte tërmeti më i rëndë i shekullit të njëzet dhe që mori jetën e mbi njëzet e pesë mijë njerëzve brenda disa minutave. I gjithë rajoni i prekur nga tërmeti, u paralizua dhe u shndërrua në rrënoja.

Diku në një qoshe të atij rajoni, banonte një bujk me të shoqen e tij. Shtëpia e tyre kishte pësuar dëme të rënda, por nuk ishte shembur. Pasi i zoti i shtëpisë u sigurua për shëndetin e të shoqes, e la atë vetëm në shtëpi dhe mori rrugën për tek shkolla fillore, ku mësonte djali i tyre. Kur mbërriti në vend, pa që ndërtesa e shkollës ishte shembur totalisht. Ai qëndroi për disa minuta i ngrirë në vend, pa ditur ç’të bëjë. Pasi erdhi pak në vete pas asaj goditjeje, iu kujtua një fjali që ia përsëriste gjithmonë djalit të tij:”Sido që të ndodhë biri im, mua do të më gjesh atje, pranë teje.” Nuk e mbajti dot veten dhe menjëherë i shpërthyen lotët. Por në çast filloi ti fshijë lotët dhe ia nguli sytë grumbullit të rrënojave të mbetura nga shkolla, sikur kërkonte të lokalizojë klasën e të birit. Menjëherë iu kujtua se klasa e tij ndodhej në pjesën e pasme në krah të djathtë. Një energji magjike e shtyu drejt rrënojave, ku filloi menjëherë të gërmojë. Të gjithë të pranishmit ia ngulën sytë të çuditur nga ajo që po bënte.

Dy prindër të tjerë u orvatën më kot ta heqin që andej, pasi shpresat për të mbijetuar ishin zero. “Kot lodhesh! Të gjithë kanë vdekur!” i thanë ata. Por prindi në fjalë ua ktheu:”Mos doni të më ndihmoni?!” dhe vazhdoi të heqë gurët një e nga një. Pak më pas edhi një zjarrfikës, i cili u rrek ta largojë nga rrënojat, pasi mund të shkaktonte ndonjë zjarr. Por sërish prindi ia ktheu:”Mos do të më ndihmosh?!”

Radhën e kishin forcat e rendit, të cilët menduan se është çmendur nga gjëma që i kishte rënë. Ata i thanë:”Nëse do të vazhdosh të gërmosh në këtë mënyrë, do të shkaktosh më shumë dëme.” Prindi e ndali hovin dhe duke u drejtuar të gjithëve tha:”Ose më ndihmoni, ose më lini rehat!” Në fakt, ashtu bënë, e lanë rehat.

Thuhet se ai vazhdoi të gërmojë dhe të heqë gurë pa ndërprerje për 37 orë. Pasi largoi një gur të madh, dalloi një hapësirë bosh, e cila i mundësonte të hyjë brenda. Ai futi kokën thirri me sa fuqi kishte:”Armand!”

Nga ana tjetër dëgjoi zërin e të birit, i cili iu përgjigj:”Jam këtu babi! Unë u pata thënë shokëve të mi:”Mos kini frikë se do të vijë babi im të na shpëtojë të gjithëve. Ai më ka premtuar se sido që të jetë puna, do të jetë gjithmonë pranë meje.”