Ibrahimi dhe prinderit e tij

Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili i porositi robërit e tij me devotshmëri, dhe u premtoi xhennete atyre që i frikësohen, ruhen dhe që shpresojnë në xhennetet e Tij. I qortoi dhe i frikësoi me kërcënime dhe zjarr ata që bëjnë mëkate dhe e kundërshtojnë urdhërin e Tij, i Cili thotë:

 

"Dhe se kjo është rruga (feja) më e drejtë (që e caktova për ju) pra përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t'iu ndajnë nga rruga e Tij. Këto janë porositë e Tij për ju ashtu që të ruheni." [El-En'am, 153]

 

Paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin më të dashur i cili tha: "Me të vërtetë zemrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej gishtave të Mëshiruesit, të cilat i rrotullon ashtu siç don Ai”. Pastaj tha: “O All-llahu im, që lirisht disponon dhe drejton zemrat, drejtoi zemrat tona kah nënshtrimi ndaj Teje.”

 

Ju përshëndes me përshëndetjen islame:

 

Es-Selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!

 

Allahu i Madhëruar thotë: "Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos adhuroni tjetër përveç Tij, dhe që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as 'of (oh), as mos u bë i vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta, respektuese). E në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e respektues dhe thuaj: ‘Zoti im! mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan mua kur isha i vogël." [Isra, 23-24]

 

Kam qenë në rini njeri i pavarur, zgjohesha në mëngjes dhe shkoja në dyqanin, në të cilin shitja ne të: patate, rrush dhe çdo lloj të perimeve dhe zarzavatëve. Dhe fitoja disa para të mjaftueshme dhe me to bleja bukë dhe mish dhe merrja disa perime, te cilat mbeteshin dhe i dergoja ne shtëpi.

 

Gruaja ime përgatitte ushqim për mua dhe për vete, nuk kemi pasur femijë andaj kemi ngrënë ushqim të thjeshtë. Keshtuqë nuk kërkonim ndihmë nga askush, dhe askush nuk kërkonte ndihmë nga ne.

 

Një ditë prej ditësh e kaploj shtepinë tonë një gëzim i madhë sepse gruaja ime kishte mbetur shtatëzënë dhe për këtë e falenderova Allahun, Subhanehu ve teala, që na kompenzojë durimin tonë me lindjen që ne e dëshironim.

 

Erdhi koha që unë dhe bashkëshortja ime të presim me ditë dhe orë për lindjen e fëmijut tonë, derisa erdhi nata e lindjes dhe unë pritja lindjen e fëmijut ku papritmas doli mjekja dhe tha: Përgëzime... përgëzime... Allahu të begatoi me një djalë!

 

Në këtë moment ndihesha shumë shumë i gëzuar nga lindja e fëmijut tonë. Kur ai qeshte qeshnim dhe ne dhe kur qante dridhej shtepia jonë nga të qajturi dhe kur sëmurej nxihej dita e jonë.

 

Ditë prej ditëve rritej nga pak dhe çdoherë që fliste nga një fjalë na shtohej gëzimi dhe arriti në moshën e shkollës.

 

Nëna e tij tha: Vërtetë fëmiu jonë është rritur, çka të bëjmë me të? I thashë: Do ta marrë në dyqan dhe do t'ia mësoj shitblerjen, që të përfitoj në të ardhmen.

 

Ajo tha: A dëshiron që djali jonë të jetë shitës i perimeve, zarzavatëve?!

 

Ia ktheva me hidhërim: Përse jo?! A nuk përparon askush me profesionin e babait të tij?

 

Ajo tha: Jo vallahi, kjo nuk do të ndodhë kurrë por patjetër duhet që ta regjistrojmë në shkollë sikur djali i fqiut tonë. Dëshiroj që djali jonë të bëhet zyrtar shtetror.

 

Më në fund u pajtova me mendimin e bashkëshortës sime dhe vendosëm që ta regjistrojmë djalin tonë në shkollë. U morëm vesh që të ndajmë diçka nga ushqimi i jonë për t`ia blerë librat dhe harxhimet e tija që i bënte në shkollë.

 

Djali jonë ishte i pari në klas, ishte i dashur te mesuesi i tij. Arriti në përfundimin e shkollës fillore dhe në këtë kohë i thashë gruas sime: Djali jonë Ibrahimi e përfundoi shkollën fillore, tash le të fillon që të punojë në dyqan që ta merr profesionin nga pak. A i ngushtohet e ardhmja e tij dhe shkollimi i tij për shkak që të punojë tek dyqanit të perimeve?! Patjetër duhet që ta regjistrojmë në shkollën e mesme – kundërshton e ëma. Refuzon baba i tij por me kalimin e kohës pajtohet që djali i tyre Ibrahimi të regjistrohet në shkollën e mesme.

 

Shpenzimet shtoheshin dhe ngarkesa rritej por vazhdoja në sabrin që e kisha. Kështu me vite të tëra arriti djali jonë Ibrahimi në përfundimin e shkollës së mesme.

 

I thash djalit: Tash a ka mbet edhe diçka?!! Tha djali: Po, o baba, dëshiroj që të udhëtoj për Evropë, që të vazhdoj studimet e fakultetit ajte!

 

I thash: Ku është kjo Evropë?!

 

Më tha: Në Paris, dua të vazhdoj studimet atje.

 

I thash: All-llahu na ruajt! Pasha madhërinë e All-llahut, deri sa të jam gjallë kjo nuk do të ndodh kurr! Vendosa që të qëndroj në këtë vendim. Mirëpo, djali im kishte vendosur që të udhëtojë, dhe nëna e tij i ndihmonte. Nuk u pajtoheshin me mua, vendosi nëna e tij që ta shet bylyzykun dhe dy vathet e saj, të cilat ia kam dhuruar natën e martesës, që i kemi ruajtur për kohërat e veshtira por ajo ia dha djalit të saj.

 

Udhetoi për në Francë pa lejen time. U hidhërova shumë me Ibrahimin, nuk i kam folur më e as që jam përgjigjur thirrjeve e tija një kohë të gjatë, që ai i bënte nga Franca. Dikur më vonë më është zbutur zemra për të. Ti e din se çka në zemrën e një prindi ndaj fëmiut të tij të vetëm. Fillova t'i shkruaj, e kam pyesja se çka dëshiron. Ai gjithnje kerkonte nga unë para, që i shpenzonte për studimet e tij në Francë. Në fillim kerkonte nga tridhjetë lira, kurse unë dhe nëna e tij mbeteshim netë të tëra me bukë të tharë për t'ia plotësuar dëshirat djalit tonë që studionte në Francë.

 

Shokët e tij, të cilët studionin me të, ktheheshin në pushimet verore tek familjet e tyre dhe të afërmit e tyre për t'i vizituar ata, por ai nuk kthehej me ta dhe as nuk e shihnim atë. Gjithëherë arsyetohej, kerkonte falje për mos prezencen e tij në pushimet verore dhe thoshte që kam shumë mësime.

 

Ndryshoi gjendja, filloi që t'i lyp nga njëqindë lira! I shkrova dhe e lajmerova qe nuk kemi pare dhe e këshillova që mos t'i imitojë shokët e tij se ata i kanë familjet a pasura por ne të varfër, jemi në një gjendje shumë të vështirë.

 

Përgjigjëja e tij ishte në letren e shkruajtur: Kërkoj para urgjentisht, brenda një kohe të shkurtur. U frikësuam dhe menduam se mos e ka goditur ndonjë e keqe djalin tonë. E shita shtëpinë në të cilën banonim në të. Po, e shita me gjysmën e çmimit të saj, vlera e saj ishte katërqindë lira, por e shita per dyqindë lira. Për shkak se e donim shumë djalin tonë. I huazova treqind lira dhe ia dërgova djati tim Ibrahimit dhe i tregova se nuk posedonim më asgjë nga pasura e jonë. Ai i nderpreu dërgesat e tij prej momentit kur i tregova se nuk posedonim më asgjë nga pasuria.

 

Kaluan shtatë vite të plota pa e parë fytyren e djalit tonë. Mundohesha që të marr ndonjë lajm për të, por nuk kemi mundur të marrim asnjë lajm.

 

Mbeta pa shtëpi, qëndronim me një dhomë të vogël me qira unë dhe gruaja ime. Borxhëlitë m'i kërkonin paratë, por unë nuk kisha para, dhe ata më paditen në gjyqë. Gjyqi më tha: A ke nënshkruar t'i në këto letra? Thashë: Po! Gjyqi më akuzoi që t'ua kthejë atë që ata e dëshironin, përndryshe burgu më priste. Hyra në burg për shkakë të djalit tim, të cilit nuk ia kisha parë fyryren e tij që shtatë vite. Gruaja ime mbeti e vetme dhe nuk ishte askush tjetër me të përveç All-llahut, subhanehu ve teala. Ajo u detyrua që të punojë si shërbëtore nëpër shtëpia.

 

Pas një kohe të gjatë dola nga burgu, kishin kaluar disa vite. Një fqinjë i imi më tha: O babai i Ibrahimit, a nuk e ke parë djalin tënd ?

 

I thashë: All-llahu të dhasht të mira, ku është ai?

 

Më tha: A nuk e di se ku është djali yt apo bëhesh sikur nuk e di? Ai është në lagjën e re. Në fillim nuk i besova fjalëve të tija. Si ka mundësi që djali im Ibrahimi është kthyer nga Franca dhe nuk është interesuar për mua dhe as për nënën e tij. Me gjithatë iu besova fjalëve të fqiut tim sepse nuk më kishte gënjyer asnjëherë shkuam unë dhe gruaja ime te pallati i tij në lagjen e re. Për ne nuk kishte dëshirë tjetër në këtë jetë, përveç se ta përqafonim atë ashtu siç e përqafonim kur ishte i vogël, që të ngopen zemrat tona pas mungesës së tij të gjatë.

 

Pasi iu afruam derës së shtëpis, na hapi derën një shërbëtore. Kur na pa me rroba të vjetra, u largua. Pastaj tha me mendjemadhësi: Çfarë dëshironi ?

 

I thamë: Duam ta takojmë Ibrahimin!

 

Ajo tha: Ai nuk i pranon të huajt në shtëpi. Shkoni në vendin ku punon ai dhe takone atje dhe kerkoni nga ai çka të dëshironi!

 

I thashë i zemëruar: A ne të huaj jemi? Unë jam babai i tij dhe kjo është nëna e tij. U habit shërbëtorja nga fjalët tona dhe nuk na besoi neve. Kemi hyrë brenda duke bërë polemik dhe diskutime. Ibrahimi dhe bashkëshortja e tij dëgjoi diskutimet tona me shërbëtoren dhe doli i hidhëruar duke thënë: Ç'është kjo polemik? Pse gjith kjo zhurëm?! Pas tij doli gruaja e tij Franceze.

 

Kur e pa nëna e tij para vete pas një mungese shtatë vjeçare, i hapi duart për ta përqafuar të birin e saj dhe u nis drejtë tij.

 

Mirëpo, Ibrahimi me keqardhje u largua nga ajo dhe i fshiu rrobat ku e kishte prekur nëna e tij. I tha bashkëshortes së tij: Këta të dy janë të çmendur! Pastaj e ktheu shpinën dhe hyri me shpejtësi në shtëpi. E urdhëroi shërbëtoren që t'na largojë nga dera dhe na largoi shërbëtorja në mënyrën më të keqe nga shtëpia e djalit tonë, për të cilin flijuam gjithçka që kishim.

 

Më goditi mua dhe gruan time një tronditje e madhe në këto momente. A kështu o Ibrahim po vepron me prindërit e tu?!!! Sa netë i kaluam në pagjumësi duke u kujdesur për ty ?! Sa herë kemi qëndruar të uritur për të ushqyer ty?! Sa herë kemi qarë që të qeshesh?! Ndërsa tash po na largon nga shtëpia jote në mënyrën më të keqe dhe largohesh nga ne dhe na thua se jemi të çmendur! 

 

Po të çmendur ishim atëherë kur të edukonim dhe të mësonim ty dhe kur dhamë per ty çdo gjë që kishim. Pasha Allahun, sukur ta dija se do të veprosh keshtu kur të rritesh do të kisha mbytur ditën kur ke lindur me këto dy duar.

 

Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: "Pajtimi i All-llahut është në pajtimin e prindërve si dhe hidhërimi i All-llahut është në hidhërimin e tyre." [Transmeton Taberiu në “Kebir”, kurse hadithin e vërteton shejh Albani]

 

Transmetojnë Ebu Davudi, Nesaiu dhe Ibën Maxheh me zinxhirë të saktë nga Abdullah ibën Amër ibën Asi, i cili thotë se tek i Dërguari i All-llahut erdhi një njeri dhe i tha atij: “I lash prindërit duke qarë dhe erdha të të jap besën për hixhret.” Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i tha: "Kthehu dhe bëji ata të qeshin, ashtu siç i bëre të qajnë!"

 

Transmeton Imam Ahmedi në Musned dhe Ibën Maxheh nga Muavije ibën Xhahime Es-Selmij, i cili kërkoi leje nga Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, që të marrë pjesë në xhihad me të. Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem e urdhëroi që të kthehet dhe të sillet mirë me nënën e tij. Pasi që ai nguli këmbë, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i tha: "Mjerë për ty…! Rri afër saj, se aty është Xheneti."

 

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "All-llahu nuk do t'i shikojë në Ditën e Kiametit tre njerëz: Atë që nuk respekton prindërit e tij, femrën që iu përgjanë meshkujve dhe “dejjuthin” (ai që nuk xhelozon për nderin e familjes së vet). Kurse tre njerëz nuk do të hynë në xhennet: Ai që nuk respekton prindërit e tij, konsumuesi i alkoolit dhe ai që u jep lëmoshë të varfërve dhe mburet para tyre.”